Στα πεζοδρόμια. Συναντιόμαστε. Όλοι.
Κοιτάζουμε βιτρίνες. Μετράμε τα λεπτά περιμένοντας.
Τρώμε βιαστικά.
Αθηναίοι και επαρχιώτες συναντιόμαστε στα πεζοδρόμια.
Μαλώνουμε. Περπατάμε χέρι - χέρι.
Περιμένουμε να στοιβαχτούμε στα λεωφορεία.
Στα πεζοδρόμια.
Όλοι. Έλληνες και μετανάστες. Χωρίς διαβατήριο. Χωρίς εισιτήριο.
Φιλιόμαστε. Ξερνάμε μεθυσμένοι. Ανταλλάζουμε πονηρές ματιές.
Διαδηλώνουμε.
Είσοδος ελεύθερη στα πεζοδρόμια.
Καλώς ήρθατε.

Πέμπτη 18 Δεκεμβρίου 2008

- Τι θα έλεγε ο Μάνος Χατζιδάκις -

Το παρακάω κείμενο το έλαβα με e-mail.

Το κείμενο που είχε γράψει ο Μεγάλος Μάνος Χατζιδάκις όταν σκότωσαν (και ξανασκότωσαν και ξανασκότωσαν...) τον Καλτεζά το 1985. Αφιερωμένο σ' όλους εσάς τους "τριάντα-εκατό" των Εξαρχείων του εξωτερικού...

"...Μια μωβ σκιά Μαΐου ξάπλωσε στον τόπο. Όσα συνέβησαν στα Εξάρχεια και στη Νομική Σχολή. Και στην οδό Σκουφά και Σόλωνος, Μαυρομιχάλη και Ιπποκράτους, ενόχλησαν τους Έλληνες πολίτες και αγανάκτησαν τον Τύπο ολόκληρο. Γιατί δεν τους εξολοθρεύουν και δεν τους σπάνε το κεφάλι. Γιατί δεν ρίχνουν δακρυγόνα. Και η Σύγκλητος και οι φοιτητές όλων των παρατάξεων, όλοι αγανακτισμένοι με τα τριάντα - εκατό παιδιά που δεν το βάζουν κάτω, δεν εννοούνε να παραδεχτούν πως η όποια ελευθερία ανήκει μόνο στους αστυνομικούς και τους ηλικιωμένους. Που δεν μπορούν να αντιληφθούν γιατί καταδιώκονται αδιάκοπα, προπηλακίζονται ατελείωτα και συνεχώς υποχρεούνται να δέχονται εξευτελισμούς. Κι ο προπηλακισμός αρχίζει από τον δάσκαλο, τον επιστάτη του σχολείου, από τον οδηγό και τον εισπράκτορα του λεωφορείου, απ' τον καθηγητή και τον δημόσιο λειτουργό ως τον δημόσιο υπάλληλο, από τους αξιωματικούς κι εκπαιδευτές στο κέντρο κατατάξεως ως τον τυχαίο μοτοσικλετιστή της τροχαίας που θα του ζητήσει άδειες, ταυτότητες και πιστοποιητικά. Ως τον γιατρό του νοσοκομείου που θα τον πάνε σηκωτό, ύστερα από τη γροθιά του οργάνου της τάξεως. Και το γνωρίζουμε πολύ καλά.

Εξύβριση αρχής - έτσι ονομάζεται η απαίτηση εξηγήσεων. Χειροδικία κατά της αρχής - έτσι είθισται ν' αποκαλείται η ενστικτώδης κίνηση του αμυνόμενου νέου. Και η ιστορία δεν έχει τέλος. Η ανωνυμία και η εισαγγελική αρχή θα του προσφέρει ή μια τραυματική αγανάκτηση ισόβια ή τον επιζητούμενο από την πολιτεία ευνουχισμό του. Αυτή είναι μια καθημερινή πραγματικότητα και δυστυχώς γνησίως ελληνική τα πρόσφατα και τελευταία σαράντα χρόνια - όσα είχα δηλαδή την ευτυχία να ζήσω σαν επώνυμος πολίτης εις τούτον τον ένδοξον κατά τα άλλα τόπον μας.
Μια μωβ σκιά Μαΐου σκέπασε την Αθήνα. Κι όμως δεν βρέθηκε ένας δημοσιογράφος, μια εφημερίδα ν' αγανακτήσει και να διαμαρτυρηθεί, να καταγγείλει την αλήθεια για αυτό το τρίγωνο του αίσχους. Σκουφά, Μαυρομιχάλη και Ιπποκράτους. Κι άρχισε μια σκόπιμη, ύποπτη κι έντεχνη σύγχυση τριών ασχέτων μεταξύ των περιπτώσεων. Οι νεαροί των Εξαρχείων να παρουσιάζονται ίδιοι με τους αλήτες των γηπέδων, τους επονομαζόμενους χούλιγκανς, και επιπλέον να καλλιεργείται η εντύπωση στην κοινή γνώμη, με στήλες ολόκληρες των θλιβερών εφημερίδων μας, ότι οι νέοι αυτοί, οι αναρχικοί, είναι οι βομβιστές και ίσως οι πιθανοί δράστες των δολοφονιών ή εμπρησμών. Και φυσικά, όταν με το καλό τελειώσει η δίωξη των εκατό, σαράντα ή είκοσι παιδιών και η όλη επιχείρηση στεφθεί μ' «επιτυχία», να πάρει τις διαστάσεις ενός πραγματικού θριάμβου... κατά του εγκλήματος. Την ίδια ώρα που δολοφονούνται εκδότες και οι δολοφόνοι δεν ανευρίσκονται.
Δολοφονούνται πολίτες και οι δολοφόνοι δεν αποκαλύπτονται. Πεθαίνουν νέοι από ξυλοδαρμούς και οι δράστες κυκλοφορούν ανενόχλητοι και, τέλος, δεν ...ανακαλύπτονται. Την ίδια ώρα η πολιτεία αγανακτεί διότι υπάρχουν μερικά ζωντανά της κύτταρα που αντιδρούν άτεχνα, ανοργάνωτα, ίσως μ' αφέλεια, σ' όλην αυτή την οργανωμένη κρατική ασχήμια, αντί να βλογάμε τον Θεό που βρίσκονται ακόμη μερικοί που δεν συνήθισαν στην «παρουσία του τέρατος». (...) Κορίτσια κι αγόρια με γυαλιά, έτσι καθώς κοιτάτε με απορία κι αγανάκτηση για ό,τι συμβαίνει γύρω σας, είμαι μαζί σας. Και σας αγαπώ."

ΜΑΝΟΣ ΧΑΤΖΙΔΑΚΙΣ

Τετάρτη 17 Δεκεμβρίου 2008

- Όταν το ψέμα σέρνει τον χορό -

Αφιερωμένο σε όλους τους βολεμένους της γενιάς μου (και δεν είμαστε ούτε 35)
"Μια πλαστική ανέμισες σημαία, πίστεψες σ’ έναν άγνωστο θεό
κρέμασες το μυαλό σε μια κεραία ειδήσεις σίριαλ και τσίμπλα ροκ.
Και πώς θα ξημερώσει άλλη μέρα όταν τα λάθη κλέβουν τον καιρό;
Και πώς θα ξημερώσει άλλη μέρα όταν το ψέμα σέρνει τον χορό;"
video από το youtube

Τετάρτη 10 Δεκεμβρίου 2008

-Προς τους δασκάλους -

Peter Κropotkin, 1881. "An Appeal to the Young," απόσπασμα.
Μετάφραση από το site vrahokipos.

Τι να πω, επίσης, στο δάσκαλο, όχι στον άνθρωπο εκείνο που θεωρεί το επάγγελμά του βαρετό, αλλά σε αυτόν ο οποίος, όταν περιβάλλεται από μια χαρούμενη παρέα νέων, αισθάνεται αγαλλίαση από τα εύθυμα πρόσωπα και το χαριτωμένο τους χαμόγελο. Σ’ εκείνους που προσπαθεί να φυτέψει στο μικρό τους κεφάλι τις ιδέες εκείνες του ανθρωπισμού που και ο ίδιος αγάπησε όταν ήταν νέος.
Συχνά σε βλέπω λυπημένο και ξέρω τι είναι εκείνο που σε κάνει να κατσουφιάζεις. Σήμερα ο πιο αγαπημένος σου μαθητής που, αλήθεια, δεν είναι και πολύ καλός στα Λατινικά, αλλά που, παρ’ όλα αυτά, διαθέτει μια θαυμάσια καρδιά, διηγούνταν με ενθουσιασμό την ιστορία του Γουλιέλμου Τέλλου. Τα μάτια του βούρκωσαν, φαινόταν σαν να ήθελα να μαχαιρώσει όλους τους τυράννους που υπήρξαν ποτέ. Απέδωσε με τέτοιο πάθος τους φλογερούς στίχους του Σίλερ:
«Μπροστά στο σκλάβο όταν σπάζει τα δεσμά του
και όχι μπροστά στον ελεύθερο να τρέμεις».
Αλλά όταν γύρισε σπίτι του, οι γονείς του και ο θείος του τον κατσάδιασαν άγρια για την έλλειψη σεβασμού που επέδειξε απέναντι στον υπουργό ή τον τοπικό χωροφύλακα. Τον έψελναν επί ώρες, μιλώντας του για «σύνεση, σεβασμό απέναντι στην εξουσία, υποταγή στους καλυτέρους του», ώσπου άφησε παράμερα το Σίλερ για να μελετήσει την τέχνη με την οποία θα προοδεύσει ο κόσμος.
Κι έπειτα, χθες ακόμα έμαθες ότι οι καλύτεροι μαθητές σου έχουν πάρει τον κακό δρόμο. Ο ένας δεν κάνει τίποτε άλλο από το ονειρεύεται τα γαλόνια του αξιωματικού, ο άλλος μαζί με το αφεντικό του κλέβει τον τιποτένιο μισθό των εργατών και εσύ, που έτρεφες τόσες ελπίδες γι’ αυτούς τους νέους, συλλογιέσαι τώρα τη θλιβερή αντίφαση που υπάρχει ανάμεσα στη ζωή σου και στο ιδανικό σου.
Ακόμα συλλογίζεσαι αυτή την αντίφαση, αλλά προμαντεύω ότι το πολύ σε δύο χρόνια, αφού θα έχεις υποστεί τη μια απογοήτευση μετά την άλλη, θα βάλεις τους αγαπημένους σου συγγραφείς στο ράφι και θα καταλήξεις να πεις ότι ο Τέλλος ήταν αληθινά ένας πολύ τίμιος άνθρωπος, αλλά πέρα από αυτό τίποτε άλλο: ότι η ποίηση αποτελεί μια πρώτης τάξεως απασχόληση για τις ώρες της ανάπαυσης, ιδιαίτερα όταν ένας άνθρωπος διδάσκει τη μέθοδο των τριών όλη την ημέρα, αλλά, παρ’ όλα αυτά, οι ποιητές αεροβατούν πάντα και οι στίχοι τους δεν έχουν καμία σχέση με τη σημερινή ζωή ούτε με την επόμενη επίσκεψη του σχολικού επιθεωρητή.
Ή, από την άλλη μεριά, τα όνειρα της νιότης σου θα γίνουν οι ακλόνητες πεποιθήσεις της ώριμης ηλικίας σου. Θα θέλεις να υπάρχει μια πλατιά, ανθρώπινη εκπαίδευση για όλους, μέσα στο σχολείο και έξω από αυτό και βλέποντας ότι αυτό είναι αδύνατο μέσα στις συνθήκες που επικρατούν, θα χτυπήσεις τα ίδια ακριβώς τα θεμέλια της αστικής κοινωνίας.
Τότε, διωγμένος καθώς θα είσαι από το Υπουργείο Παιδείας, θα εγκαταλείψεις το σχολείο σου και, προσχωρώντας στο στρατόπεδό μας, θα γίνεις ένας από μας. Θα πεις σε ανθρώπους, που είναι μεγαλύτεροι από σένα αλλά που έχουν πετύχει λιγότερα στη ζωή τους, πόσο δελεαστική είναι η γνώση, πώς όφειλε να είναι η ανθρωπότητα, αλλά και τι θα μπορούσαμε να είμαστε. Θα έρθεις και θα εργαστείς με τους επαναστάτες για τον ολοκληρωτικό μετασχηματισμό του επικρατούντος συστήματος. Θα αγωνιστείς δίπλα μας, για να πετύχουμε την αληθινή ισότητα, αδελφότητα και την ατελείωτη ελευθερία για όλο τον κόσμο.

Τρίτη 9 Δεκεμβρίου 2008

- Η χειρόγραφη επιστολή που μοιραζόταν στην κηδεία του Αλέξη -

ΘΕΛΟΥΜΕ ΕΝΑΝ ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΚΟΣΜΟ!
ΒΟΗΘΗΣΤΕ ΜΑΣ
Δεν είμαστε τρομοκράτες, "κουκουλοφόροι", "γνωστοί-άγνωστοι"
ΕΙΜΑΣΤΕ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΣΑΣ!
Αυτοί, οι γνωστοί-άγνωστοι....
Κάνουμε όνειρα -μη σκοτώνετε τα όνειρά μας!
Έχουμε ορμή - μη σταματάτε την ορμή μας.
ΘΥΜΗΘΕΙΤΕ!
Κάποτε ήσασταν νέοι κι εσείς.
Τώρα κυνηγάτε το χρήμα, νοιάζεστε μόνο
για τη "βιτρίνα", παχύνατε, καραφλιάσατε,
ΞΕΧΑΣΑΤΕ!
Περιμέναμε να μας υποστηρίξετε,
Περιμέναμε να ενδιαφερθείτε,
να μας κάνετε μια φορά κι εσείς περήφανους.
ΜΑΤΑΙΑ!
Ζείτε ψεύτικες ζωές, έχετε σκύψει το κεφάλι,
έχετε κατεβάσει τα παντελόνια και περιμένετε
τη μέρα που θα πεθάνετε.
Δε φαντάζεστε, δεν ερωτεύεστε
δεν δημιουργείτε!
Μόνο πουλάτε κι αγοράζετε.
ΥΛΗ ΠΑΝΤΟΥ
ΑΓΑΠΗ ΠΟΥΘΕΝΑ – ΑΛΗΘΕΙΑ ΠΟΥΘΕΝΑ
Που είναι οι γονείς; Που είναι οι καλλιτέχνες;
Γιατί δε βγαίνουν έξω να μας προστατέψουν;
ΜΑΣ ΣΚΟΤΩΝΟΥΝ!
ΒΟΗΘΗΣΤΕ ΜΑΣ

ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ

Υ.Γ.: Μη μας ρίχνετε άλλα δακρυγόνα
ΕΜΕΙΣ
κλαίμε κι από μόνοι μας.

Αντιγραφή από το salonica-press

- Στην πορεία -

Ώρα 18:20 Χιλιάδες άνθρωποι παρατάσσονται. Πρόσωπα οργισμένα. Ματιές συνομοτικές. Μάτια φοβισμένα. Λιγοστές κουβέντες και αυτές μετρημένες. Συννενοήσεις στα κινητά. "Στον Σύριζα, πίσω από τους δασκάλους". Σημασία έχει να βρεθούμε.
Ώρα 19:00. Το πλήθος ξεκινά. Ο πόνος και η οργή γίνονται συνθήματα. Δυνατά. Όσο δυναμώνουν τόσο ο αέρας πυκνώνει και αυτός. Φωτιές και δακρυγόνα. Μαντίλια στα στόματα. Δεν τα κλείνουν. Στα πεζοδρόμια, το πλιάτσικο ξεκινά. Παγώνουμε. Τα δακρυγόνα πέφτουν στα συνθήματα. Το πλιάτσικο καλά κρατεί, αλλά ο κόσμος της οργής, τρέχει να βρει μια ανάσα.
Ώρα 19:30. Ξανά μαζί, χιλιάδες μισοπνιγμένοι, σφιχτά πιασμένοι με όση φωνή έχει μείνει. Λίγα μέτρα από το Σύνταγμα. Τα μαγαζία τα άδειαζουν. Ανενόχλητοι αποκτούν καινούριο κινητό. Και τα δακρυγόνα πάλι. Όχι σε εκείνους. Αδειάζουν χημικά. Οι άνθρωποι γίνονται ποντίκια. Ουρλιαχτά, ποδοπατήματα, κλάμματα. Και αυτό το αίσθημα. Αυτό το βάρος που σέρνουμε από χθές το βράδυ στις 20:00. Είμαστε όλοι παράνομοι!

-Εσύ τι θα κάνεις -

Βρίσκομαι ανάμεσα στους ανθρώπους. Τους ακούω να σχολιάζουν. Τους ακούω, όλοι συνθλίβονται, άλλοι επικρίνουν την κυβέρνηση, άλλοι την αστυνομία, άλλοι τους κουκουλοφόρους, άλλοι τους αναρχικούς, άλλοι τον κακό μας τον καιρό. Τους ακούω να απαιτούν. Απαιτούν κρατική παρέμβαση, απαιτούν παραίτηση της κυβέρνησης, απαιτούν το μακρύ και το κοντό τους. Τους ακούω να υποδεικνύουν λύσεις, τι πρέπει να κάνουν οι άλλοι. Τους ρωτάω, τους ρωτάω και μένουν σιωπηλοί. Τους ζητώ να πάρουν θέση, να δράσουμε. Τους ρωτάω και σηκώνουν αδιάφορα τους ώμους.
Εσύ τι θα κάνεις;

Τετάρτη 3 Δεκεμβρίου 2008

- Καμένο Ρούχο -

Τη σχολική χρονιά 2007-2008, οι μαθητές της Γ Λυκείου πήραν μέρος σε ένα φεστιβάλ κατασκευής μαθητικού ντοκιμαντέρ. Ο τίτλος του ήταν "MiniDoc: ένα κινηματογραφικό πορτραίτο", και υλοποιήθηκε σε συνεργασία με το Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης και τον πολιτιστικό οργανισμό του Νομού Χαλκιδικής. Οι μαθητές έπρεπε να κάνουν ένα πεντάλεπτο (mini) ντοκιμαντέρ όπου θα παρουσίαζαν το πορτραίτο κάποιου ανθρώπου (επώνυμου ή μη, ζωντανού ή όχι, πραγματικού ή φανταστικού). Οι μαθητές τις Γ λυκείου, είχαν κατά νου να καταγγείλουν κάποια πρόσωπα (παπάδες, στρατιωτικούς, πυροσβέστες). Όταν όμως συνειδητοποίησαν ότι δεν θα έβρισκαν κάποιον εθελοντή να καταγγείλει τον εαυτό του αποφάσισαν να καταγγείλουν τον εαυτό τους! Έτσι λοιπόν, διάλεξαν σαν θέμα την εξάρτηση από τα on line παιχνίδια. Πρωταγωνιστούν οι ίδιοι και σοκάρουν (μερικούς από εμάς) με τις μαρτυρίες τους. Το ντοκιμαντέρ (σενάριο, πλάνα, εικόνες, αφήγηση) είναι αποκλειστικά φτιαγμένο από τους μαθητές. Πολύτιμη ήταν η προσφορά του σκηνοθέτη Χρήστου Αρώνη, συνεργάτη του Φεστιβάλ κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, ο όποιος έδωσε τις απαραίτητες συμβουλές στους μαθητές και έκανε και το μοντάζ.

Υ.Γ 1: Οι μαθητές είναι από την Κασσάνδρα, ένα χωριό της Χαλκιδικής, όπου το καλοκαίρι κατακλύζεται από τουρίστες από όλη την Ευρώπη, και το χειμώνα ερημώνει. Οι έφηβοι εκεί ψάχνουν τρόπους να διαχειριστούν την μοναξιά που απλώνεται κάθε χειμώνα.
Υ.Γ.2: Ο τίτλος είναι ιδέα ενός μαθητή και είναι παράφραση της τοπικής έκφρασης "Χαμένο ρούχο" (δες και το ομώνυμο τραγούδι του Μάλαμα), που σημαίνει κάτι σαν χαμένο κορμί. Επειδή οι μαθητές που είναι εξαρτημένοι αποκαλούνται "καμένοι".

Δευτέρα 1 Δεκεμβρίου 2008

- Χρυσοστόμεια -


"Τα Χρυσοστόμεια είναι μια ανοικτή συνάντηση νέων (στην ηλικία ή στη σκέψη...) που διοργανώνεται, σε παρεϊστικο κλίμα και περίπου μια φορά το δίμηνο, σε κάποιο σπίτι της Αθήνας.
Με λίγα λόγια, το πράγμα λειτουργεί ως εξής: Ο καθένας ετοιμάζει μια παρουσίαση και στα Χρυσοστόμεια μαζευόμαστε και ακούμε το μακρύ και το κοντό του καθενός, με εγγυημένο πλέον το αποτέλεσμα και ουσιαστικό ζητούμενο: να περάσουμε καλά.

Η επιλογή των θεμάτων προς παρουσίαση είναι απολύτως ελεύθερη."
Αντιγραφή από το blog των χρυσόστομων.

Αυτό το Σάββατο, παρακολούθησα (συμμετείχα;) και εγώ σε μία από τις συναντήσεις τους.
Παρότι οι υποχρεώσεις της Κυριακής δεν μου επέτρεψαν να μείνω μέχρι το τέλος της βραδιάς, μπορώ με ασφάλεια να συμπεράνω πως πρόκειται για μια αξιόλογη προσπάθεια.
Ήταν εκεί διαφορετικά τυπάκια: φωνακλάδες, ροκάδες, σκυλάδες, γκραφιτάδες, μαλλιάδες φυσικοί, στιχουργοί, ευγενικοί, εριστικοί, μοναχικοί, τεχνοκράτες, νέες μοδάτες, ποιητές, αθλητές, στοχαστές, καθηγητές, πεινασμένοι, νέοι φτασμένοι, ξυρισμένοι, διεφθαρμένοι σπουδαγμένοι, ξιπασμένοι, ουτοπιστές, ρεαλιστές, λογιστές, πειραματιστές, ταξιδιώτες, πειραιώτες, Γιάννηδες, τεμπέληδες, κατεργάρηδες, χειριστές, αριστεριστές, αγωνιστές, πρωταγωνιστές. Με άλλα λόγια τέτοιο αχταρμά είχα να συναντήσω από την στρατιωτική μου θητεία.
Ήταν όμως όλοι πρόθυμοι να παρακολουθήσουν τους υπόλοιπους να ανταλλάξουν απόψεις, να ακούσουν και να ακουστούν.
Λυπάμαι που δεν έμεινα ως το τέλος και δεν είχα την χαρά να τους ακούσω όλους.

Πέμπτη 27 Νοεμβρίου 2008

- Facta Non Verba -


Είναι το θέατρο ή είναι η πολιτική; Είναι και τα δυο. Δεν είναι τίποτα από τα δύο όπως τα έχουμε μάθει. Είναι μια μικρή ομάδα. Δρα στην συντηρητική Θεσσαλονίκη.
Κατάφερε να παίζει με τους δικούς της όρους. Έχει φτιάξει το δικό της χώρο. Χωρίς επιδοτήσεις. Χωρίς διαφημίσεις. Κατάφερε να διαψεύσει όσους δεν πίστευαν πως είναι εφικτό.
Να παρουσιάζει τις ανησυχίες της χωρίς εισιτήριο. Να κάνει θέατρο χωρίς καμία ταμπέλα. Και να μας αφορά όλους. Να συνεργάζεται με ανθρώπους της πόλης, της χώρας, του κόσμου. Να βγαίνει από το θέατρο της, και να συμμετέχει στους δρόμους, στους καταυλισμούς, στις φυλακές, όπου ο κόσμος φωνάζει. Εκεί που ο κόσμος εξεγείρεται. Έγιναν αναγνωρίσιμοι με ένα δικό τους στυλ, αυθεντικό. Από το Δεκέμβρη του 2002 που κάναν την πρώτη τους παράσταση τους έμαθε πολύς κόσμος.
Είναι η facta non verba. Και είναι τιμή μου, που είναι φίλοι μου.

Τρίτη 25 Νοεμβρίου 2008

- G r a f f i t i - -


Κάθε χρόνο ενθαρρύνω τους μαθητές μου να ασχοληθούν με κάποιο θέμα που τους ενδιαφέρει και δεν συνδέεται στενά με το γνωστικό αντικείμενο που τους διδάσκω στην τάξη.
Φέτος οι μαθητές και μαζί και εγώ θα ασχοληθούμε με το graffiti. Σκοπός είναι να διερευνήσουμε αν αποτελεί μορφή τέχνης (!!!), και κώδικα επικοινωνίας, το νομoθετικό πλαίσιο και τις υπάρχουσες αντιλήψεις. Επίσης να γνωρίσουμε καλύτερα τη συνολική κουλτούρα (π.χ. μουσικά κινήματα που συνδέονται με το graffiti) Όποιος λοιπόν από τους (λιγοστούς) αναγνώστες αυτού του blog θα ήθελε να βοηθήσει υποδεικνύοντας κάποιο υλικό (ιστορικό, νομικό, καλλιτεχνικό, ακτιβιστικό, κλπ), είναι ευπρόσδεκτος.

- Ανάμεσα στους τοίχους -


Τα ελληνικά σχολεία δεν έχουν σχολικό σύμβουλο, να στέκεται στο πλάι καθηγητών και μαθητών όταν προκύπτουν προβλήματα. Προβλήματα τα οποία οι καθηγητές δεν είναι εκπαιδευμένοι να διαχειρίζονται.
Τα ελληνικά σχολεία έχουν μόνο συμβούλιο καθηγητών που αντιμετωπίζει τα προβλήματα με την επιβολή ποινών.
Όταν κάποιος εκπαιδευτικός τολμήσει να προτείνει διαφορετικές λύσεις (συνεργασία με φορείς πρόληψης, ομάδες ψυχολογικής υποστήριξης, βιωματικά σεμινάρια, διαφορετικές μορφές διδασκαλίας) αντιμετωπίζεται συγκαταβατικά, όπως και ο τρελός του χωριού.

Στα ελληνικά σχολεία, εκπρόσωποι μαθητών δεν είναι παρόντες στις παιδαγωγικές συνεδριάσεις των καθηγητών τους (όπου γίνεται χαρακτηρισμός επίδοσης του κάθε μαθητή). Στα Ελληνικά σχολεία οι συνεδριάσεις γίνονται κεκλεισμένων των θυρών με όρκο σιωπής.

Στα ελληνικά σχολεία, υπάρχουν προβλήματα. Και στα γαλλικά επίσης. Αλλά εκεί έχουν σχολικό σύμβουλο και οι μαθητές εκπροσωπούνται στα συμβούλια.

Πολλές είναι οι διαφορές και περισσότερες οι ομοιότητες στα σχολεία Ελλάδας και Γαλλίας.
Τις πληροφορίες τις πήρα από την εξαιρετική ταινία Entre les murs (ελληνική απόδοση: ανάμεσα στους τοίχους). Βραβευμένη με το Χρυσό Φοίνικα, πρόκειται για ένα ντοκιμαντερίστικο τρικάμερο φιλμ, που αν μη τι άλλο αφορά όλους τους εκπαιδευτικούς.

Τρίτη 18 Νοεμβρίου 2008

- Στις φυλακές -


ΑΙΤΗΜΑΤΑ ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΩΝ

Εμείς οι κρατούμενοι στα κολαστήρια που κατ’ ευφημισμό καλούνται φυλακές του ελληνικού κράτους, κουρασμένοι από τις ψεύτικες υποσχέσεις όλων των υπουργών δικαιοσύνης τα τελευταία 10 χρόνια, για καλυτέρευση των συνθηκών κράτησης και βελτίωση του Ποινικού Κώδικα και του Κώδικα Ποινικής Δικαιοσύνης, αποφασίσαμε να κινηθούμε δυναμικά, ώστε να απαιτήσουμε τις δίκαιες διεκδικήσεις μας.
ΖΗΤΑΜΕ

1. Κατάργηση των πειθαρχικών ποινών. Τροποποίηση των άρθρων του Σωφρονιστικού Κώδικα 68, 69, 70, 71. Σε κάθε περίπτωση οι πειθαρχικές ποινές να εξαλείφονται μετά την έκτισή τους, να μην υπολογίζονται αθροιστικά και να μην λαμβάνονται υπόψη για τις άδειες, την εργασία, την εκπαίδευση και την υφ’ όρους απόλυση μετά τη λήξη τους.
2. Να μειωθεί το όριο έκτισης της ποινής για την υφ’ όρων απόλυση, από τα 3/5 στα 3/7. Να καταργηθεί άμεσα η αντισυνταγματική διάταξη που επαύξησε στα 4/5 το όριο, για τα αδικήματα περί ναρκωτικών.
3. Εφάπαξ μείωση κατά 3 έτη όλων των ποινών, για να διευκολυνθεί υφ’ όρων απόλυση και η αποσυμφόρηση των φυλακών. Όχι στις νέες πανοπτικές φυλακές, που χτίζονται απομονωμένες μακριά από τον ιστό από της πόλης.
4. Κατάργηση των φυλακών ανηλίκων. Καθιέρωση ανοιχτών δομών φροντίδας και προστασίας των εφήβων και των νέων.
5. Μείωση της «οροφής» των 25 ετών συνεχούς κράτησης. Μείωση του ελάχιστου ορίου έκτισης για την υφ’ όρων απόλυση στην περίπτωση των ισοβίων στα 12 χρόνια από τα 16 που είναι σήμερα, σε εναρμόνιση με τις ευρωπαϊκές νομοθεσίες.
6. Να εφαρμοστεί αυτόματα χωρίς διακρίσεις και εξαιρέσεις, η χορήγηση αδειών, αναστολών και λοιπών ευεργετημάτων με μόνο κριτήριο τις προϋποθέσεις του νόμου, με μείωση των ελάχιστων ορίων έκτισης ποινής για την ενεργοποίησή τους. Να αυξηθεί ο αριθμός των αδειών σε 60 μέρες για όσους δικαιούνται πενθήμερες και σε 96 μέρες για τους δικαιούμενους οχταήμερες.
7. Να σταματήσει η κατάχρηση του μέτρου της προφυλάκισης και να μειωθεί το όριο στους 12 μήνες.
8. Είναι γνωστή την τελευταία 8ετία, η υστερία των παραδικαστικών κυκλωμάτων, που οδήγησε σε εκδικητικά εξοντωτικές ποινές. Ζητάμε ανάλογες ποινές και ευρεία εφαρμογή του μέτρου αναστολής και υφ’ όρων απόλυσης.
9. Πλήρης, μόνιμη και 24ωρη ιατρική κάλυψη και σεβασμός στους ασθενείς. Δημιουργία και βελτίωση επαρκών χώρων υγιεινής (λουτρά και τουαλέτες). Άμεση ένταξη του Νοσοκομείου και του Ψυχιατρείου των φυλακών Κορυδαλλού στο ΕΣΥ, με πρόβλεψη πτερύγων για τις γυναίκες και τους ανήλικους, που τώρα δεν υπάρχουν. Άμεση μεταφορά των ασθενών σε δημόσια νοσοκομεία, με ασθενοφόρα και όχι σε κλούβες δεμένοι πισθάγκωνα.
10. Να παρέχεται το δικαίωμα στα ευεργετικά ημερομίσθια, στη φοίτηση, στα σχολεία δεύτερης ευκαιρίας, τα επαγγελματικά εργαστήρια και στη συμμετοχή στα διάφορα προγράμματα, σε όλους τους κρατούμενους αναλογικά και χωρίς καμία διάκριση. Να χορηγούνται εκπαιδευτικές άδειες, σε όλους τους κρατούμενους, που πληρούν τα κριτήρια και τις προϋποθέσεις για σπουδές εκτός φυλακών και για όλες τις βαθμίδες εκπαίδευσης και τεχνικής επαγγελματικής κατάρτισης. Ουσιαστική επέκταση των θεραπευτικών προγραμμάτων σε όλες τις φυλακές.
11. Κατάργηση του άβατου των φυλακών. Ελεύθερη πρόσβαση των: κοινωνικών και πολιτικών φορέων, Δικηγορικών Συλλόγων, Πανελλήνιου Ιατρικού Συλλόγου και της ΕΙΝΑΠ, οργανώσεων για τα ανθρώπινα δικαιώματα, ΜΚΟ και διεθνών οργανισμούς. Ελεύθερη διακίνηση πολιτικών και επιμορφωτικών εντύπων, χωρίς καμία εξαίρεση.
12. Θέσπιση εναλλακτικών μορφών κράτησης, διεύρυνση των αγροτικών φυλακών και εφαρμογή του θεσμού της ημιελεύθερης διαβίωσης καθώς και του θεσμού της κοινωφελούς εργασίας.
13. Διεύρυνση του θεσμού του ελεύθερου επισκεπτηρίου σε ανθρώπινες συνθήκες με σεβασμό στην προσωπικότητα και την αξιοπρέπεια των κρατούμενων και των επισκεπτών. Ιδιαίτερος κλειστός χώρος για τη συνεύρεση με τον /την σύντροφό μας.
14. Εργασία και πρόσβαση σε δημιουργικές δραστηριότητες για όλους και όλες. Ευεργετικός υπολογισμός των ημερών απασχόλησης στην ποινή.
15. Δικαίωμα επιλογής έκτισης της ποινής στη χώρα καταγωγής για τους αλλοδαπούς κρατούμενους αν και εφόσον αυτοί το επιθυμούν.
16. Εξανθρωπισμός των συνθηκών μεταγωγών με τη βελτίωση των χώρων στα απαράδεκτα μεταφορικά μέσα της ΕΛ.ΑΣ. Πρόβλεψη τακτικότερων σταθμεύσεων, βελτίωση των χώρων κράτησης στα άθλια «Μεταγωγών» και ταχύτερη προώθησή μας στις φυλακές.

Αιτήματα γυναικών κρατουμένων στον Ελαιώνα Θηβών

Με αφορμή τις τριτοκοσμικές συνθήκες διαβίωσης εντός του καταστήματος αλλά και της αντιμετώπισής μας από το σύνολο των υπηρεσιών του Υπ. Δικαιοσύνης, πιο συγκεκριμένα:
Ανύπαρκτη ιατροφαρμακευτική περίθαλψη.
Λιγοστά, έως ανύπαρκτα υλικά καθαριότητας (χωρίς δικαίωμα προσωπικής αγοράς).
Ανύπαρκτοι κανόνες υγιεινής (έλλειψη ζεστού νερού).
Ανύπαρκτη κοινωνική υπηρεσία και πρόνοια.
Απαράδεκτη τροφοδοσία λόγω έλλειψης υλικών.
Άγνωστη λέξη η παροχή ειδών πρώτης ανάγκης.
Ρατσιστική αντιμετώπιση των κρατουμένων σε θέματα αδειών και αναστολών.
Άνιση αντιμετώπιση υπολογισμού ποινών για την αναστολή ανάλογα με τα αδικήματα (2/5, 3/5, κ.λπ.).
Η μεγάλη αργοπορία στον προσδιορισμό της εκδίκασης των αδικημάτων και ειδικότερα στην εκδίκαση των εφετείων.
Η ιδιαίτερη σκληρότητα των ανθρώπων που μας δικάζουν, παρά τις επανειλημμένες συστάσεις που τους έχουν γίνει.
Η ανύπαρκτη δεύτερη ευκαιρία που όλοι περιμένουμε και που πολλοί από μας δικαιούνται, αλλά ποτέ δε μας δίνεται.

Αποφασίσαμε να απέχουμε από το συσσίτιο της φυλακής από τις 03/11/2008 έως ότου ληφθούν ανάλογα μέτρα για την αντιμετώπιση των παραπάνω.
Ελπίζουμε στην κατανόηση σας.

Παρασκευή 7 Νοεμβρίου 2008

- Το αυστηρώς τίποτα και η Άκρη του ουρανού -


Δεν είμαι ειδικός σε θέματα κινηματογράφου. Προσπαθώ όμως να τον ξεχωρίζω από την τηλεόραση.Το Σάββατο ακολούθησα την παρέα με σκοπό να δούμε τηλεόραση στην μεγάλη οθόνη. Σε μια προσπάθεια να μην φανώ και πάλι ο δύστροπος της παρέας ακολούθησα χωρίς να γκρινιάξω. Η ταινία λέγεται "αυστηρώς κατάλληλο". Η αλήθεια είναι πως γέλασα, αλλά δεν μπορούσα να κάνω και αλλιώς. Το σενάριο, η υποκριτική και η σκηνοθεσία σου εκβίαζαν το γέλιο, ένιωθες πως πρέπει να γελάσεις αν θέλεις να συνεχιστεί (και κάποτε να τελειώσει) η ταινία.
Βγαίνοντας από τον κινηματογράφο, νοιώθαμε όλοι κάπως αμήχανοι και αδικαιολόγητοι (που σπαταλήσαμε 2 ώρες). Ήταν κοινή ανάγκη να νοικιάσουμε ταινία να δούμε στο σπίτι. Δεν είχε σημασία τι, αρκεί να ήταν κινηματογράφος.
Καταλήξαμε στο "Στην άκρη του ουρανού" του Fatih Akin. Δεν θα κάνω κριτική γιατί δεν έχω το ταλέντο. Έχω όμως ακόμα ζωντανές εικόνες στο μυαλό μου. Και το κυριότερο, έχω ακόμα σκέψεις που μου δημιουργήθηκαν με αφορμή την ταινία.Δείτε το.

Τετάρτη 5 Νοεμβρίου 2008

- A D B u s t e r s -



Οι adbusters είναι μια ακτιβιστική ομάδα που ενεργεί με τη μέθοδο του πολιτισμικού αυτοσχεδιασμού (culture jamming). Μέθοδος που στοχεύει στην αποκάλυψη του πραγματικού μηνύματος παραποιώντας το αρχικό. Δραστηριοποιείται κατά της επωνυμιοποίησης, του καταναλωτισμού και της τηλεόρασης. Παρότι το κίνημα αυτό μετράει πολλά χρόνια παρουσίας, παραμένει ενδιαφέρον και επίκαιρο.

Τρίτη 4 Νοεμβρίου 2008

- Χαζεύω ΤιΒι-

Γράφω και δίπλα μου παίζει η τηλεόραση. Την κλείνω.
Βάζω το lunatico των Gotan Project και ξεκινώ. Οι σκέψεις μπαίνουν σε μια σειρά και έχω την εντύπωση ότι οι σφυγμοί μου πέφτουν κάπως.
Η αλήθεια είναι πως τους τελευταίους μήνες, δεν βλέπω τηλεόραση. Είναι όμως ανοιχτή και εγώ στέκομαι απέναντί της και .. χαζεύω. Βέβαια, όλοι μας αυτό κάνουμε. καθόμαστε μπροστά της και χαζεύουμε. Χαζεύουμε κυριολεκτικά. ξεχνάμε την γλώσσα μας, τα διαβάσματα μας (όσοι διαθέτουμε από αυτά), την ηθική, την ανθρωπιά μας.
Η τηλεόραση είναι χωρισμένη σε ζώνες.
Στην πρωινή ζώνη μας υποδέχονται οργισμένοι δημοσιογράφοι, έτοιμοι να υπερασπιστούν το δίκιο μας, ιδιαίτερα των συνταξιούχων και των ανέργων (που είναι και οι πελάτες τους).
Κατόπιν οι συνταξιούχοι ικανοποιημένοι ξεχύνονται στις αγορές (είναι όλοι αυτοί που ορμούν στα λεωφορεία και το μετρό, σπρώχνοντας και κλοτσώντας, απαιτώντας σεβασμό από τους νέους).
Οι λιγοστές νοικοκυρές που έχουν το προνόμιο (αλλά δεν το ξέρουν) να επαγγέλλονται οικιακά ξεφορτώνονται ξινισμένους συζύγους, διαβολοστέλνουν τα βαρετά τους παιδία στο σχολείο, και αναζητούν παρηγοριά στον φανταχτερό κόσμο των πρωινάδικων. Η ζωή που δεν έζησαν είναι τσάμπα και οι ξανθές κυρίες της πρωινής ζώνης πληρώνονται για να τις καθησυχάζουν. Παίρνουν κουράγιο για να πετύχει ο μουσακάς και όσα δεν πέτυχαν ποτέ.
Ο μουσακάς καταναλώνεται από την οικογένεια με καλεσμένο ένα panel (sic) αποτελούμενο από τηλεοπτικές περσόνες δευτέρας διαλογής. Πληροφορούν την οικογένεια για τα οικογενειακά των εγχώριων αστέρων. Και έτσι κανείς δεν είναι υποχρεωμένος να αντιμετωπίσει τον άλλον. Οι σύζυγοι και τα παιδία περνούν ανώδυνα το μεσημέρι τους.
Κατόπιν έρχονται κάτι κυρίες πρόθυμες να μας συμβουλεύσουν πώς να ξαναγαπησουμε το έτερον μας ήμισυ, να βρούμε την χαμένη επικοινωνία με τα παιδιά μας, να γίνουμε ευτυχισμένοι!! Εμείς χαζεύουμε στην τηλεόραση κουνώντας το κεφάλι με κατανόηση και σημειώνοντας ότι κάτι πρέπει να κάνουμε για την ζωή μας.
Η βραδινή ζώνη ανήκει στους άρρενες. Ποδόσφαιρο πιο συχνά από ποτέ. Και οι πολιτικές εκπομπές. Μεγαλοδημοσιογράφοι παίζουν τον ρόλο του «πες τα Χρυσόστομε!», πριν αλλάξουμε πλευρό και αρχίσουμε το ροχαλητό.
Και μετά απορούμε γιατί μας στοιχειώνουν τόσοι εφιάλτες.
Καλό μας ξημέρωμα.

Τρίτη 28 Οκτωβρίου 2008

- Π α ρ ε λ ά σ ε ι ς -




Ημέρα εθνικής επετείου η σημερινή. Ημέρα σχολικών παρελάσεων. Σχετικά με αυτό το θέμα δεν θα γράψω, τα έχουν γράψει πολύ καλύτερα άλλοι (Δείτε έρευνα στον "Ιό").
Αναρωτιέμαι μόνο γιατί τα τελευταία χρόνια έχει πάψει η δημόσια κουβέντα σχετικά με την κατάργηση των σχολικών παρελάσεων. Έχει να κάνει με την δεξιά μας κυβέρνηση ή μήπως οι Έλληνες γίνονται περισσότερο εθνικιστές;



Τρίτη 21 Οκτωβρίου 2008

- Γράμμα Αφγανών προσφύγων από την Πάτρα -

Τα σπίτια μας είναι φτιαγμένα από χαρτόνι

Ίσως αυτό το κείμενο δε θα έχει καμία επιρροή στους Έλληνες, στην Ευρώπη και σε όλο τον κόσμο, ίσως δεν έχει νόημα γι'αυτούς.

Γιατί είμαστε πρόσφυγες; Υποφέρουμε από 30 χρόνια πολέμων στο Αφγανιστάν. Αγανακτήσαμε απ'τον πόλεμο και τη βία. Γι'αυτό βρισκόμαστε στις πύλες της Ευρώπης αναζητώντας άσυλο.

Αν εμείς, οι οικογένειές μας, τα μικρά παιδιά μας, οι φίλοι μας δεν είχαμε υποστεί τη βία, τον πόλεμο και την τρομοκρατία (τις βόμβες και τις ρουκέτες) στη χώρα μας, δε θα είχαμε καταφύγει σαν πρόσφυγες σε καμία χώρα και δε θα ήταν αυτό το μοναδικό χαρακτηριστικό που βλέπουν όλοι σε εμάς, του πρόσφυγα.

Ζούμε σε παραπήγματα φτιαγμένα από χαρτόνι και πλαστικό, κάτω από τον ήλιο και την ανυπόφορη ζέστη, δεν έχουμε νερό και τροφή, ούτε ηλεκτρικό και τα βασικά αγαθά για τη ζωή. ΕΙΜΑΣΤΕ ΑΝΘΡΩΠΟΙ. Θέλουμε να ζήσουμε τη ζωή μας όπως κάθε φυσιολογικός άνθρωπος αλλά η αστυνομία, το λιμενικό, κάποιοι Έλληνες που ζουν γύρω απ'τον καταυλισμό μάς αντιμετωπίζουν σαν να μην είμαστε ανθρώπινα πλάσματα.

Απ'τους ήχους των όπλων και των εκρήξεων, από τα κατεστραμμένα και καμμένα σπίτια έχουμε μαύρες αναμνήσεις. Όπου κι αν πήγαμε, αντί για τη βοήθεια που αναζητούσαμε βρήκαμε τιμωρία. Ζητήσαμε από την ελληνική κυβέρνηση και την ευρωπαϊκή ένωση, μια καλή μεταχείριση σχετικά με τη ζωή. Δεν είμαστε ευτυχισμένοι με τη ζωή και τα προβλήματα που έχουμε στην Πάτρα.

Δεν είμαστε εγκληματίες, μη μας κατηγορείτε και μη μας φέρεστε σαν εγκληματίες.

Δραπετεύσαμε από το Αφγανιστάν εξαιτίας του πολέμου, της βίας, της αδικίας και της ανασφάλειας. Διασχίζουμε χιλιάδες μίλια κάτω από αμέτρητους κινδύνους για να βρούμε καλύτερη ζωή, ελευθερία και δημοκρατία αλλά δε βρήκαμε τίποτα εδώ.

Πού είναι εκείνος ο Μεσσίας που μιλούσε για δικαιοσύνη, ελευθερία; Υπάρχει κανείς που να ακούει τη φωνή μας;

Είμαστε ήδη φυλακισμένοι στον καταυλισμό μας και ακόμα κι αυτόν θέλουνε να τον καταστρέψουν. Κάθε φορά που βλέπουμε τους τραυματισμένους αδερφούς μας, με σπασμένα χέρια, σπασμένα κεφάλια, σπασμένες καρδιές τότε κι η ψυχή σπάει, σκοτεινιάζει -ψυχορραγούμε.

Σεπτέμβρης 2008

Παρασκευή 17 Οκτωβρίου 2008

- Επωνυμιοποίηση και ακτιβισμός -

Άλλη μια εργασία στα πλαίσια σχολικού προγράμματος. Ο τίτλος "Επωνυμιοποίηση και ακτιβισμός ". Ο υπότιτλος "Εταιρικές πολιτικές - Δράσεις και Συνέπειες - Ακτιβιστικά κινήματα κατά της επωνυμιοποίησης".
Η εργασία εκπονήθηκε κατά τη διάρκεια του σχολικού έτους 2006 -2007. Το αποτέλεσμα το ντοκιμαντέρ διάρκειας 30', που ακολουθεί. Ζητώ συγγνώμη για την ποιότητα, αλλά έπρεπε να μικρύνει με μέγεθος του αρχείου. Τα σχόλια δικά σας.

Πέμπτη 16 Οκτωβρίου 2008

- Περί Ισότητος -

Άντρας

Κάθε άντρας - επειδή είναι άντρας - γεννιέται, μεγαλώνει και πεθαίνει μέσα σε ένα σιδερένιο πλαίσιο που τον συνθλίβει.

Αν η γυναίκα περιβάλλεται από "μη", ο άνδρας ορίζεται από "πρέπει". ('Eνας κατάλογος από τα "πρέπει" υπάρχει στο ποίημα του Κipling "Αν" που καταλήγει με τον στίχο: "Tότε θα' σαι ένας ΑΝΤΡΑΣ, γιε μου".)

Και πάνω απ’ όλα ο άντρας πρέπει να είναι άντρας - δηλαδή πολεμιστής. Να μάχεται παντού χωρίς να υποχωρεί. Πολέμαρχος - κατακτητής (χρημάτων, πραγμάτων, γυναικών - αδιάφορο) να βλέπει τα πάντα σαν αντικείμενα επιβεβαίωσης.

Η αγωγή του - από νωρίς - τον κατευθύνει στην τέλεια αλλοτρίωση. ’Ο,τι τρυφερότητα και ευαισθησία επιζήσουν από την οικογένεια και το σχολείο, τις γκρεμίζει ο στρατός με θούρια.

Έτσι, επειδή ο άντρας πάντα "πρέπει", αδυνατεί να είναι ανθρώπινος. Σκεφθείτε τον, πόσο άχαρος, αδέξιος, σχεδόν γελοίος είναι στις αδύναμες στιγμές του. Τρομοκρατημένος ως άρρωστος, αμήχανος στο νοσοκομείο (ακόμα και ως επισκέπτης), λιποθυμάει στην θέα της ανοιχτής πληγής.

Ο δαρμένος άντρας είναι αστείος, ο κερατάς ήρωας φάρσας (η απατημένη γυναίκα μόνον οίκτο προκαλεί). Ο αποτυχημένος, ο δειλός, ο ανίκανος, είναι αντικείμενα λοιδορίας. Ένας άντρας που κλαίει, φέρνει όλο τον κόσμο σε αμηχανία, γιατί είναι γνωστό πως οι άντρες δεν κλαίνε.

Αλλοτριωμένος ο άντρας δεν επικοινωνεί ούτε με τον εαυτό του. Βαθιά μέσα του ζει ένα τρομαγμένο παιδί, που το κρύβει καλά - ιδιαίτερα από τους άλλους άντρες. Αν όμως το ανακαλύψει μία γυναίκα, τότε αποκτά κι άλλη μητέρα και είναι οριστικά χαμένος. Η δεύτερη ευνουχίζει ότι άφησε η πρώτη.

Μόνον όταν οι άντρες τραγουδάνε και πίνουν μαζί, είναι (προσωρινά) ελεύθεροι.

(Νίκος Δήμου, 1995)


Με αφορμή το παραπάνω κείμενο, στα πλαίσια του προγράμματος για την ισότητα των δύο φύλων που οργανώνεται από το ΚΕΘΙ στα σχολεία, ξεκινήσαμε το 2005-2006 την περιπέτεια μας με τους μαθητές της Γ Λυκείου. Το θέμα: "Διεύρυνση της ανδρικής ταυτότητας μέσα από τη μουσική και τις διαφημίσεις". Το αποτέλεσμα: Το video που ακολουθεί. Όλα τα σχόλια ευπρόσδεκτα.



Τρίτη 14 Οκτωβρίου 2008

- Γράμμα σ' ένα φίλο -


Ξυπνάς το πρωί.
Και έρχονται.
Στιγμές μαύρες. Κρατάς με το ζόρι τα δάκρυα. Της οργής, της ματαιότητας, της απογοήτευσης.
Ντύνεσαι. Φοράς την θλίψη σου και αυτήν την αόριστη απροθυμία. Χαμογελάς στην οικογένεια σου. Θυμώνεις. Που να τον στρέψεις όμως τον θυμό. Στην μάνα σου, στους φίλους σου, στο σύντροφό σου.
Η εύκολη επιλογή.
Πάντα λάθος.
Πότε θα στραφείς ενάντια στον ίδιο σου τον εαυτό;
Μερικές μέρες ξυπνάς και είσαι καλύτερα. Απορείς. "Πού είναι το κενό μου, πού πήγε το βάρος που κουβαλώ μαζί μου;"
Μέχρι να κάνεις καφέ, έχει στρογγυλοκαθίσει πάλι μέσα σου. Και νιώθεις καλύτερα. Οικεία.
Εξακολουθείς να ψάχνεις υπεύθυνους.
Μαζεύεις κουράγιο. Θέλεις να πνίξεις το κενό, να διώξεις το βάρος.
Τους φτήνεις κατάμουτρα.Τον σύντροφό,τη μάνα σου.
Και μερικές φορές τους φίλους σου. Όταν δεν ήταν στα αλήθεια τέτοιοι.
Ξαλαφρωμένος ξεκινάς από την αρχή. "Αυτή την φορά θα γίνουν όλα όπως τα θέλω εγώ", μονολογείς. "Δεν θα αφήσω κανέναν να μου καταστρέψει τη ζωή. "
Πέφτεις για ύπνο.
Όπως και χθες.
Το τέρας περιμένει μόλις κλείσεις τα μάτια. Αναδύεται και σε κατασπαράζει κομμάτι κομμάτι. Σφίγγεσαι στο κρεβάτι σου. Το πρόσωπο σου συσπάται. Αφήνεσαι στις ορέξεις του μεγάλου θεριού, αφήνεσαι ελεύθερος. Το πρόσωπό σου πλημμυρίζει.
Ξυπνάς το πρωί.
Και έρχονται...
Κουράγιο φίλε.

Πέμπτη 9 Οκτωβρίου 2008

- Κ α τ α λ ή ψ ε ι ς -


Κλείνουν τα σχολεία.
Μαθητές οργισμένοι, τεμπέληδες, αναρχικοί, αδιάφοροι, κουρασμένοι, ιδεολόγοι, αλλοδαποί, αλήτες, οραματιστές. Μαθητές που μπάφιασαν από ένα σχολείο που το μόνο που κάνει είναι να μεγαλώνει την πλήξη τους. Αδυνατούν όμως να μας το πουν. Ανοίγουν το στόμα και πίσω από ανούσιες δικαιολογίες προβάλει η απόγνωση.
Πριν από 17 χρόνια ήμουν ένας από αυτούς. Μαζί με τους υπολοίπους κλείσαμε τα σχολεία. Για μήνες. Αφορμή ο νόμος του τότε υπουργού κ.Κοντογιαννόπουλου. Point system και σχολικές στολές, κατάργηση μαθητικών κοινοτήτων, κατάργηση αδικαιολόγητων απουσιών. Και άλλα.
Χωρίς εμπειρία. Καθοδηγούμενοι. Μόνο καθοδηγούμενοι.
Οι μπροστάρηδες από τις πολιτικές νεολαίες της αντιπολίτευσης
Όλοι όμως, από την ορμή να αλλάξουμε την μονοτονία. Βρεθήκαμε στις σχολικές αίθουσες. Ανταλλάξαμε απόψεις. Άλλες καθοδηγούμενες, άλλες αφελείς, άλλες ουτοπιστικές. Διαφωνήσαμε, μαλώσαμε. Χαλάσαμε προσωρινά φιλίες. Και κατεβήκαμε στους δρόμους. Θρηνήσαμε έναν νεκρό - δολοφονημένο. Πανηγυρίσαμε την παραίτηση ενός υπουργού και την απόσυρση του νόμου.
Μετά μεγαλώσαμε λίγο, και άλλοι μαθητές το επανέλαβαν Αγωνίστηκαν και πανηγύρισαν τα ίδια με τον κ. Αρσένη.
Μας πήραν τα χρόνια αλλά δεν τα ξεχνάμε.
Σήμερα είμαι καθηγητής σε ένα από τα Λύκεια της Αθήνας που τελούν υπό κατάληψη.
Κοιτάζω τους μαθητές. Αυτήν την φορά είμαι από την έξω πλευρά. Πίσω από τα κάγκελα.
Θέλω να τους κλείσω πονηρά το μάτι. Το κάνω.
Θέλω να έρθω αντιμέτωπος με όσους τους κατηγορούν. Το κάνω.
Άντε, καλή τύχη μάγκες.

Τετάρτη 8 Οκτωβρίου 2008

- ε ι σ α γ ω γ ή -

Στα πεζοδρόμια.
Συναντιόμαστε. Όλοι.
Κοιτάζουμε βιτρίνες.
Μετράμε τα λεπτά περιμένοντας.
Τρώμε βιαστικά.
Αθηναίοι και επαρχιώτες συναντιόμαστε στα πεζοδρόμια.
Μαλώνουμε.
Περπατάμε χέρι - χέρι.
Περιμένουμε να στοιβαχτούμε στα λεωφορεία.
Στα πεζοδρόμια.
Όλοι. Έλληνες και μετανάστες. Χωρίς διαβατήριο. Χωρίς εισιτήριο.
Φιλιόμαστε.
Ξερνάμε μεθυσμένοι.

Ανταλλάζουμε πονηρές ματιές.
Διαδηλώνουμε.
Είσοδος ελεύθερη στα πεζοδρόμια.
Καλώς ήρθατε.