Στα πεζοδρόμια. Συναντιόμαστε. Όλοι.
Κοιτάζουμε βιτρίνες. Μετράμε τα λεπτά περιμένοντας.
Τρώμε βιαστικά.
Αθηναίοι και επαρχιώτες συναντιόμαστε στα πεζοδρόμια.
Μαλώνουμε. Περπατάμε χέρι - χέρι.
Περιμένουμε να στοιβαχτούμε στα λεωφορεία.
Στα πεζοδρόμια.
Όλοι. Έλληνες και μετανάστες. Χωρίς διαβατήριο. Χωρίς εισιτήριο.
Φιλιόμαστε. Ξερνάμε μεθυσμένοι. Ανταλλάζουμε πονηρές ματιές.
Διαδηλώνουμε.
Είσοδος ελεύθερη στα πεζοδρόμια.
Καλώς ήρθατε.

Παρασκευή 7 Νοεμβρίου 2008

- Το αυστηρώς τίποτα και η Άκρη του ουρανού -


Δεν είμαι ειδικός σε θέματα κινηματογράφου. Προσπαθώ όμως να τον ξεχωρίζω από την τηλεόραση.Το Σάββατο ακολούθησα την παρέα με σκοπό να δούμε τηλεόραση στην μεγάλη οθόνη. Σε μια προσπάθεια να μην φανώ και πάλι ο δύστροπος της παρέας ακολούθησα χωρίς να γκρινιάξω. Η ταινία λέγεται "αυστηρώς κατάλληλο". Η αλήθεια είναι πως γέλασα, αλλά δεν μπορούσα να κάνω και αλλιώς. Το σενάριο, η υποκριτική και η σκηνοθεσία σου εκβίαζαν το γέλιο, ένιωθες πως πρέπει να γελάσεις αν θέλεις να συνεχιστεί (και κάποτε να τελειώσει) η ταινία.
Βγαίνοντας από τον κινηματογράφο, νοιώθαμε όλοι κάπως αμήχανοι και αδικαιολόγητοι (που σπαταλήσαμε 2 ώρες). Ήταν κοινή ανάγκη να νοικιάσουμε ταινία να δούμε στο σπίτι. Δεν είχε σημασία τι, αρκεί να ήταν κινηματογράφος.
Καταλήξαμε στο "Στην άκρη του ουρανού" του Fatih Akin. Δεν θα κάνω κριτική γιατί δεν έχω το ταλέντο. Έχω όμως ακόμα ζωντανές εικόνες στο μυαλό μου. Και το κυριότερο, έχω ακόμα σκέψεις που μου δημιουργήθηκαν με αφορμή την ταινία.Δείτε το.

Δεν υπάρχουν σχόλια: