Στα πεζοδρόμια. Συναντιόμαστε. Όλοι.
Κοιτάζουμε βιτρίνες. Μετράμε τα λεπτά περιμένοντας.
Τρώμε βιαστικά.
Αθηναίοι και επαρχιώτες συναντιόμαστε στα πεζοδρόμια.
Μαλώνουμε. Περπατάμε χέρι - χέρι.
Περιμένουμε να στοιβαχτούμε στα λεωφορεία.
Στα πεζοδρόμια.
Όλοι. Έλληνες και μετανάστες. Χωρίς διαβατήριο. Χωρίς εισιτήριο.
Φιλιόμαστε. Ξερνάμε μεθυσμένοι. Ανταλλάζουμε πονηρές ματιές.
Διαδηλώνουμε.
Είσοδος ελεύθερη στα πεζοδρόμια.
Καλώς ήρθατε.

Πέμπτη 18 Δεκεμβρίου 2008

- Τι θα έλεγε ο Μάνος Χατζιδάκις -

Το παρακάω κείμενο το έλαβα με e-mail.

Το κείμενο που είχε γράψει ο Μεγάλος Μάνος Χατζιδάκις όταν σκότωσαν (και ξανασκότωσαν και ξανασκότωσαν...) τον Καλτεζά το 1985. Αφιερωμένο σ' όλους εσάς τους "τριάντα-εκατό" των Εξαρχείων του εξωτερικού...

"...Μια μωβ σκιά Μαΐου ξάπλωσε στον τόπο. Όσα συνέβησαν στα Εξάρχεια και στη Νομική Σχολή. Και στην οδό Σκουφά και Σόλωνος, Μαυρομιχάλη και Ιπποκράτους, ενόχλησαν τους Έλληνες πολίτες και αγανάκτησαν τον Τύπο ολόκληρο. Γιατί δεν τους εξολοθρεύουν και δεν τους σπάνε το κεφάλι. Γιατί δεν ρίχνουν δακρυγόνα. Και η Σύγκλητος και οι φοιτητές όλων των παρατάξεων, όλοι αγανακτισμένοι με τα τριάντα - εκατό παιδιά που δεν το βάζουν κάτω, δεν εννοούνε να παραδεχτούν πως η όποια ελευθερία ανήκει μόνο στους αστυνομικούς και τους ηλικιωμένους. Που δεν μπορούν να αντιληφθούν γιατί καταδιώκονται αδιάκοπα, προπηλακίζονται ατελείωτα και συνεχώς υποχρεούνται να δέχονται εξευτελισμούς. Κι ο προπηλακισμός αρχίζει από τον δάσκαλο, τον επιστάτη του σχολείου, από τον οδηγό και τον εισπράκτορα του λεωφορείου, απ' τον καθηγητή και τον δημόσιο λειτουργό ως τον δημόσιο υπάλληλο, από τους αξιωματικούς κι εκπαιδευτές στο κέντρο κατατάξεως ως τον τυχαίο μοτοσικλετιστή της τροχαίας που θα του ζητήσει άδειες, ταυτότητες και πιστοποιητικά. Ως τον γιατρό του νοσοκομείου που θα τον πάνε σηκωτό, ύστερα από τη γροθιά του οργάνου της τάξεως. Και το γνωρίζουμε πολύ καλά.

Εξύβριση αρχής - έτσι ονομάζεται η απαίτηση εξηγήσεων. Χειροδικία κατά της αρχής - έτσι είθισται ν' αποκαλείται η ενστικτώδης κίνηση του αμυνόμενου νέου. Και η ιστορία δεν έχει τέλος. Η ανωνυμία και η εισαγγελική αρχή θα του προσφέρει ή μια τραυματική αγανάκτηση ισόβια ή τον επιζητούμενο από την πολιτεία ευνουχισμό του. Αυτή είναι μια καθημερινή πραγματικότητα και δυστυχώς γνησίως ελληνική τα πρόσφατα και τελευταία σαράντα χρόνια - όσα είχα δηλαδή την ευτυχία να ζήσω σαν επώνυμος πολίτης εις τούτον τον ένδοξον κατά τα άλλα τόπον μας.
Μια μωβ σκιά Μαΐου σκέπασε την Αθήνα. Κι όμως δεν βρέθηκε ένας δημοσιογράφος, μια εφημερίδα ν' αγανακτήσει και να διαμαρτυρηθεί, να καταγγείλει την αλήθεια για αυτό το τρίγωνο του αίσχους. Σκουφά, Μαυρομιχάλη και Ιπποκράτους. Κι άρχισε μια σκόπιμη, ύποπτη κι έντεχνη σύγχυση τριών ασχέτων μεταξύ των περιπτώσεων. Οι νεαροί των Εξαρχείων να παρουσιάζονται ίδιοι με τους αλήτες των γηπέδων, τους επονομαζόμενους χούλιγκανς, και επιπλέον να καλλιεργείται η εντύπωση στην κοινή γνώμη, με στήλες ολόκληρες των θλιβερών εφημερίδων μας, ότι οι νέοι αυτοί, οι αναρχικοί, είναι οι βομβιστές και ίσως οι πιθανοί δράστες των δολοφονιών ή εμπρησμών. Και φυσικά, όταν με το καλό τελειώσει η δίωξη των εκατό, σαράντα ή είκοσι παιδιών και η όλη επιχείρηση στεφθεί μ' «επιτυχία», να πάρει τις διαστάσεις ενός πραγματικού θριάμβου... κατά του εγκλήματος. Την ίδια ώρα που δολοφονούνται εκδότες και οι δολοφόνοι δεν ανευρίσκονται.
Δολοφονούνται πολίτες και οι δολοφόνοι δεν αποκαλύπτονται. Πεθαίνουν νέοι από ξυλοδαρμούς και οι δράστες κυκλοφορούν ανενόχλητοι και, τέλος, δεν ...ανακαλύπτονται. Την ίδια ώρα η πολιτεία αγανακτεί διότι υπάρχουν μερικά ζωντανά της κύτταρα που αντιδρούν άτεχνα, ανοργάνωτα, ίσως μ' αφέλεια, σ' όλην αυτή την οργανωμένη κρατική ασχήμια, αντί να βλογάμε τον Θεό που βρίσκονται ακόμη μερικοί που δεν συνήθισαν στην «παρουσία του τέρατος». (...) Κορίτσια κι αγόρια με γυαλιά, έτσι καθώς κοιτάτε με απορία κι αγανάκτηση για ό,τι συμβαίνει γύρω σας, είμαι μαζί σας. Και σας αγαπώ."

ΜΑΝΟΣ ΧΑΤΖΙΔΑΚΙΣ

Τετάρτη 17 Δεκεμβρίου 2008

- Όταν το ψέμα σέρνει τον χορό -

Αφιερωμένο σε όλους τους βολεμένους της γενιάς μου (και δεν είμαστε ούτε 35)
"Μια πλαστική ανέμισες σημαία, πίστεψες σ’ έναν άγνωστο θεό
κρέμασες το μυαλό σε μια κεραία ειδήσεις σίριαλ και τσίμπλα ροκ.
Και πώς θα ξημερώσει άλλη μέρα όταν τα λάθη κλέβουν τον καιρό;
Και πώς θα ξημερώσει άλλη μέρα όταν το ψέμα σέρνει τον χορό;"
video από το youtube

Τετάρτη 10 Δεκεμβρίου 2008

-Προς τους δασκάλους -

Peter Κropotkin, 1881. "An Appeal to the Young," απόσπασμα.
Μετάφραση από το site vrahokipos.

Τι να πω, επίσης, στο δάσκαλο, όχι στον άνθρωπο εκείνο που θεωρεί το επάγγελμά του βαρετό, αλλά σε αυτόν ο οποίος, όταν περιβάλλεται από μια χαρούμενη παρέα νέων, αισθάνεται αγαλλίαση από τα εύθυμα πρόσωπα και το χαριτωμένο τους χαμόγελο. Σ’ εκείνους που προσπαθεί να φυτέψει στο μικρό τους κεφάλι τις ιδέες εκείνες του ανθρωπισμού που και ο ίδιος αγάπησε όταν ήταν νέος.
Συχνά σε βλέπω λυπημένο και ξέρω τι είναι εκείνο που σε κάνει να κατσουφιάζεις. Σήμερα ο πιο αγαπημένος σου μαθητής που, αλήθεια, δεν είναι και πολύ καλός στα Λατινικά, αλλά που, παρ’ όλα αυτά, διαθέτει μια θαυμάσια καρδιά, διηγούνταν με ενθουσιασμό την ιστορία του Γουλιέλμου Τέλλου. Τα μάτια του βούρκωσαν, φαινόταν σαν να ήθελα να μαχαιρώσει όλους τους τυράννους που υπήρξαν ποτέ. Απέδωσε με τέτοιο πάθος τους φλογερούς στίχους του Σίλερ:
«Μπροστά στο σκλάβο όταν σπάζει τα δεσμά του
και όχι μπροστά στον ελεύθερο να τρέμεις».
Αλλά όταν γύρισε σπίτι του, οι γονείς του και ο θείος του τον κατσάδιασαν άγρια για την έλλειψη σεβασμού που επέδειξε απέναντι στον υπουργό ή τον τοπικό χωροφύλακα. Τον έψελναν επί ώρες, μιλώντας του για «σύνεση, σεβασμό απέναντι στην εξουσία, υποταγή στους καλυτέρους του», ώσπου άφησε παράμερα το Σίλερ για να μελετήσει την τέχνη με την οποία θα προοδεύσει ο κόσμος.
Κι έπειτα, χθες ακόμα έμαθες ότι οι καλύτεροι μαθητές σου έχουν πάρει τον κακό δρόμο. Ο ένας δεν κάνει τίποτε άλλο από το ονειρεύεται τα γαλόνια του αξιωματικού, ο άλλος μαζί με το αφεντικό του κλέβει τον τιποτένιο μισθό των εργατών και εσύ, που έτρεφες τόσες ελπίδες γι’ αυτούς τους νέους, συλλογιέσαι τώρα τη θλιβερή αντίφαση που υπάρχει ανάμεσα στη ζωή σου και στο ιδανικό σου.
Ακόμα συλλογίζεσαι αυτή την αντίφαση, αλλά προμαντεύω ότι το πολύ σε δύο χρόνια, αφού θα έχεις υποστεί τη μια απογοήτευση μετά την άλλη, θα βάλεις τους αγαπημένους σου συγγραφείς στο ράφι και θα καταλήξεις να πεις ότι ο Τέλλος ήταν αληθινά ένας πολύ τίμιος άνθρωπος, αλλά πέρα από αυτό τίποτε άλλο: ότι η ποίηση αποτελεί μια πρώτης τάξεως απασχόληση για τις ώρες της ανάπαυσης, ιδιαίτερα όταν ένας άνθρωπος διδάσκει τη μέθοδο των τριών όλη την ημέρα, αλλά, παρ’ όλα αυτά, οι ποιητές αεροβατούν πάντα και οι στίχοι τους δεν έχουν καμία σχέση με τη σημερινή ζωή ούτε με την επόμενη επίσκεψη του σχολικού επιθεωρητή.
Ή, από την άλλη μεριά, τα όνειρα της νιότης σου θα γίνουν οι ακλόνητες πεποιθήσεις της ώριμης ηλικίας σου. Θα θέλεις να υπάρχει μια πλατιά, ανθρώπινη εκπαίδευση για όλους, μέσα στο σχολείο και έξω από αυτό και βλέποντας ότι αυτό είναι αδύνατο μέσα στις συνθήκες που επικρατούν, θα χτυπήσεις τα ίδια ακριβώς τα θεμέλια της αστικής κοινωνίας.
Τότε, διωγμένος καθώς θα είσαι από το Υπουργείο Παιδείας, θα εγκαταλείψεις το σχολείο σου και, προσχωρώντας στο στρατόπεδό μας, θα γίνεις ένας από μας. Θα πεις σε ανθρώπους, που είναι μεγαλύτεροι από σένα αλλά που έχουν πετύχει λιγότερα στη ζωή τους, πόσο δελεαστική είναι η γνώση, πώς όφειλε να είναι η ανθρωπότητα, αλλά και τι θα μπορούσαμε να είμαστε. Θα έρθεις και θα εργαστείς με τους επαναστάτες για τον ολοκληρωτικό μετασχηματισμό του επικρατούντος συστήματος. Θα αγωνιστείς δίπλα μας, για να πετύχουμε την αληθινή ισότητα, αδελφότητα και την ατελείωτη ελευθερία για όλο τον κόσμο.

Τρίτη 9 Δεκεμβρίου 2008

- Η χειρόγραφη επιστολή που μοιραζόταν στην κηδεία του Αλέξη -

ΘΕΛΟΥΜΕ ΕΝΑΝ ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΚΟΣΜΟ!
ΒΟΗΘΗΣΤΕ ΜΑΣ
Δεν είμαστε τρομοκράτες, "κουκουλοφόροι", "γνωστοί-άγνωστοι"
ΕΙΜΑΣΤΕ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΣΑΣ!
Αυτοί, οι γνωστοί-άγνωστοι....
Κάνουμε όνειρα -μη σκοτώνετε τα όνειρά μας!
Έχουμε ορμή - μη σταματάτε την ορμή μας.
ΘΥΜΗΘΕΙΤΕ!
Κάποτε ήσασταν νέοι κι εσείς.
Τώρα κυνηγάτε το χρήμα, νοιάζεστε μόνο
για τη "βιτρίνα", παχύνατε, καραφλιάσατε,
ΞΕΧΑΣΑΤΕ!
Περιμέναμε να μας υποστηρίξετε,
Περιμέναμε να ενδιαφερθείτε,
να μας κάνετε μια φορά κι εσείς περήφανους.
ΜΑΤΑΙΑ!
Ζείτε ψεύτικες ζωές, έχετε σκύψει το κεφάλι,
έχετε κατεβάσει τα παντελόνια και περιμένετε
τη μέρα που θα πεθάνετε.
Δε φαντάζεστε, δεν ερωτεύεστε
δεν δημιουργείτε!
Μόνο πουλάτε κι αγοράζετε.
ΥΛΗ ΠΑΝΤΟΥ
ΑΓΑΠΗ ΠΟΥΘΕΝΑ – ΑΛΗΘΕΙΑ ΠΟΥΘΕΝΑ
Που είναι οι γονείς; Που είναι οι καλλιτέχνες;
Γιατί δε βγαίνουν έξω να μας προστατέψουν;
ΜΑΣ ΣΚΟΤΩΝΟΥΝ!
ΒΟΗΘΗΣΤΕ ΜΑΣ

ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ

Υ.Γ.: Μη μας ρίχνετε άλλα δακρυγόνα
ΕΜΕΙΣ
κλαίμε κι από μόνοι μας.

Αντιγραφή από το salonica-press

- Στην πορεία -

Ώρα 18:20 Χιλιάδες άνθρωποι παρατάσσονται. Πρόσωπα οργισμένα. Ματιές συνομοτικές. Μάτια φοβισμένα. Λιγοστές κουβέντες και αυτές μετρημένες. Συννενοήσεις στα κινητά. "Στον Σύριζα, πίσω από τους δασκάλους". Σημασία έχει να βρεθούμε.
Ώρα 19:00. Το πλήθος ξεκινά. Ο πόνος και η οργή γίνονται συνθήματα. Δυνατά. Όσο δυναμώνουν τόσο ο αέρας πυκνώνει και αυτός. Φωτιές και δακρυγόνα. Μαντίλια στα στόματα. Δεν τα κλείνουν. Στα πεζοδρόμια, το πλιάτσικο ξεκινά. Παγώνουμε. Τα δακρυγόνα πέφτουν στα συνθήματα. Το πλιάτσικο καλά κρατεί, αλλά ο κόσμος της οργής, τρέχει να βρει μια ανάσα.
Ώρα 19:30. Ξανά μαζί, χιλιάδες μισοπνιγμένοι, σφιχτά πιασμένοι με όση φωνή έχει μείνει. Λίγα μέτρα από το Σύνταγμα. Τα μαγαζία τα άδειαζουν. Ανενόχλητοι αποκτούν καινούριο κινητό. Και τα δακρυγόνα πάλι. Όχι σε εκείνους. Αδειάζουν χημικά. Οι άνθρωποι γίνονται ποντίκια. Ουρλιαχτά, ποδοπατήματα, κλάμματα. Και αυτό το αίσθημα. Αυτό το βάρος που σέρνουμε από χθές το βράδυ στις 20:00. Είμαστε όλοι παράνομοι!

-Εσύ τι θα κάνεις -

Βρίσκομαι ανάμεσα στους ανθρώπους. Τους ακούω να σχολιάζουν. Τους ακούω, όλοι συνθλίβονται, άλλοι επικρίνουν την κυβέρνηση, άλλοι την αστυνομία, άλλοι τους κουκουλοφόρους, άλλοι τους αναρχικούς, άλλοι τον κακό μας τον καιρό. Τους ακούω να απαιτούν. Απαιτούν κρατική παρέμβαση, απαιτούν παραίτηση της κυβέρνησης, απαιτούν το μακρύ και το κοντό τους. Τους ακούω να υποδεικνύουν λύσεις, τι πρέπει να κάνουν οι άλλοι. Τους ρωτάω, τους ρωτάω και μένουν σιωπηλοί. Τους ζητώ να πάρουν θέση, να δράσουμε. Τους ρωτάω και σηκώνουν αδιάφορα τους ώμους.
Εσύ τι θα κάνεις;

Τετάρτη 3 Δεκεμβρίου 2008

- Καμένο Ρούχο -

Τη σχολική χρονιά 2007-2008, οι μαθητές της Γ Λυκείου πήραν μέρος σε ένα φεστιβάλ κατασκευής μαθητικού ντοκιμαντέρ. Ο τίτλος του ήταν "MiniDoc: ένα κινηματογραφικό πορτραίτο", και υλοποιήθηκε σε συνεργασία με το Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης και τον πολιτιστικό οργανισμό του Νομού Χαλκιδικής. Οι μαθητές έπρεπε να κάνουν ένα πεντάλεπτο (mini) ντοκιμαντέρ όπου θα παρουσίαζαν το πορτραίτο κάποιου ανθρώπου (επώνυμου ή μη, ζωντανού ή όχι, πραγματικού ή φανταστικού). Οι μαθητές τις Γ λυκείου, είχαν κατά νου να καταγγείλουν κάποια πρόσωπα (παπάδες, στρατιωτικούς, πυροσβέστες). Όταν όμως συνειδητοποίησαν ότι δεν θα έβρισκαν κάποιον εθελοντή να καταγγείλει τον εαυτό του αποφάσισαν να καταγγείλουν τον εαυτό τους! Έτσι λοιπόν, διάλεξαν σαν θέμα την εξάρτηση από τα on line παιχνίδια. Πρωταγωνιστούν οι ίδιοι και σοκάρουν (μερικούς από εμάς) με τις μαρτυρίες τους. Το ντοκιμαντέρ (σενάριο, πλάνα, εικόνες, αφήγηση) είναι αποκλειστικά φτιαγμένο από τους μαθητές. Πολύτιμη ήταν η προσφορά του σκηνοθέτη Χρήστου Αρώνη, συνεργάτη του Φεστιβάλ κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, ο όποιος έδωσε τις απαραίτητες συμβουλές στους μαθητές και έκανε και το μοντάζ.

Υ.Γ 1: Οι μαθητές είναι από την Κασσάνδρα, ένα χωριό της Χαλκιδικής, όπου το καλοκαίρι κατακλύζεται από τουρίστες από όλη την Ευρώπη, και το χειμώνα ερημώνει. Οι έφηβοι εκεί ψάχνουν τρόπους να διαχειριστούν την μοναξιά που απλώνεται κάθε χειμώνα.
Υ.Γ.2: Ο τίτλος είναι ιδέα ενός μαθητή και είναι παράφραση της τοπικής έκφρασης "Χαμένο ρούχο" (δες και το ομώνυμο τραγούδι του Μάλαμα), που σημαίνει κάτι σαν χαμένο κορμί. Επειδή οι μαθητές που είναι εξαρτημένοι αποκαλούνται "καμένοι".

Δευτέρα 1 Δεκεμβρίου 2008

- Χρυσοστόμεια -


"Τα Χρυσοστόμεια είναι μια ανοικτή συνάντηση νέων (στην ηλικία ή στη σκέψη...) που διοργανώνεται, σε παρεϊστικο κλίμα και περίπου μια φορά το δίμηνο, σε κάποιο σπίτι της Αθήνας.
Με λίγα λόγια, το πράγμα λειτουργεί ως εξής: Ο καθένας ετοιμάζει μια παρουσίαση και στα Χρυσοστόμεια μαζευόμαστε και ακούμε το μακρύ και το κοντό του καθενός, με εγγυημένο πλέον το αποτέλεσμα και ουσιαστικό ζητούμενο: να περάσουμε καλά.

Η επιλογή των θεμάτων προς παρουσίαση είναι απολύτως ελεύθερη."
Αντιγραφή από το blog των χρυσόστομων.

Αυτό το Σάββατο, παρακολούθησα (συμμετείχα;) και εγώ σε μία από τις συναντήσεις τους.
Παρότι οι υποχρεώσεις της Κυριακής δεν μου επέτρεψαν να μείνω μέχρι το τέλος της βραδιάς, μπορώ με ασφάλεια να συμπεράνω πως πρόκειται για μια αξιόλογη προσπάθεια.
Ήταν εκεί διαφορετικά τυπάκια: φωνακλάδες, ροκάδες, σκυλάδες, γκραφιτάδες, μαλλιάδες φυσικοί, στιχουργοί, ευγενικοί, εριστικοί, μοναχικοί, τεχνοκράτες, νέες μοδάτες, ποιητές, αθλητές, στοχαστές, καθηγητές, πεινασμένοι, νέοι φτασμένοι, ξυρισμένοι, διεφθαρμένοι σπουδαγμένοι, ξιπασμένοι, ουτοπιστές, ρεαλιστές, λογιστές, πειραματιστές, ταξιδιώτες, πειραιώτες, Γιάννηδες, τεμπέληδες, κατεργάρηδες, χειριστές, αριστεριστές, αγωνιστές, πρωταγωνιστές. Με άλλα λόγια τέτοιο αχταρμά είχα να συναντήσω από την στρατιωτική μου θητεία.
Ήταν όμως όλοι πρόθυμοι να παρακολουθήσουν τους υπόλοιπους να ανταλλάξουν απόψεις, να ακούσουν και να ακουστούν.
Λυπάμαι που δεν έμεινα ως το τέλος και δεν είχα την χαρά να τους ακούσω όλους.