Δεν είμαι ειδικός σε θέματα κινηματογράφου. Προσπαθώ όμως να τον ξεχωρίζω από την τηλεόραση.Το Σάββατο ακολούθησα την παρέα με σκοπό να δούμε τηλεόραση στην μεγάλη οθόνη. Σε μια προσπάθεια να μην φανώ και πάλι ο δύστροπος της παρέας ακολούθησα χωρίς να γκρινιάξω. Η ταινία λέγεται "αυστηρώς κατάλληλο". Η αλήθεια είναι πως γέλασα, αλλά δεν μπορούσα να κάνω και αλλιώς. Το σενάριο, η υποκριτική και η σκηνοθεσία σου εκβίαζαν το γέλιο, ένιωθες πως πρέπει να γελάσεις αν θέλεις να συνεχιστεί (και κάποτε να τελειώσει) η ταινία.
Βγαίνοντας από τον κινηματογράφο, νοιώθαμε όλοι κάπως αμήχανοι και αδικαιολόγητοι (που σπαταλήσαμε 2 ώρες). Ήταν κοινή ανάγκη να νοικιάσουμε ταινία να δούμε στο σπίτι. Δεν είχε σημασία τι, αρκεί να ήταν κινηματογράφος.
Καταλήξαμε στο "Στην άκρη του ουρανού" του Fatih Akin. Δεν θα κάνω κριτική γιατί δεν έχω το ταλέντο. Έχω όμως ακόμα ζωντανές εικόνες στο μυαλό μου. Και το κυριότερο, έχω ακόμα σκέψεις που μου δημιουργήθηκαν με αφορμή την ταινία.Δείτε το.
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου