- Γράμμα σ' ένα φίλο -

Ξυπνάς το πρωί.
Και έρχονται.
Στιγμές μαύρες. Κρατάς με το ζόρι τα δάκρυα. Της οργής, της ματαιότητας, της απογοήτευσης.
Ντύνεσαι. Φοράς την θλίψη σου και αυτήν την αόριστη απροθυμία. Χαμογελάς στην οικογένεια σου. Θυμώνεις. Που να τον στρέψεις όμως τον θυμό. Στην μάνα σου, στους φίλους σου, στο σύντροφό σου.
Η εύκολη επιλογή.
Πάντα λάθος.
Πότε θα στραφείς ενάντια στον ίδιο σου τον εαυτό;
Μερικές μέρες ξυπνάς και είσαι καλύτερα. Απορείς. "Πού είναι το κενό μου, πού πήγε το βάρος που κουβαλώ μαζί μου;"
Μέχρι να κάνεις καφέ, έχει στρογγυλοκαθίσει πάλι μέσα σου. Και νιώθεις καλύτερα. Οικεία.
Εξακολουθείς να ψάχνεις υπεύθυνους.
Μαζεύεις κουράγιο. Θέλεις να πνίξεις το κενό, να διώξεις το βάρος.
Τους φτήνεις κατάμουτρα.Τον σύντροφό,τη μάνα σου.
Και μερικές φορές τους φίλους σου. Όταν δεν ήταν στα αλήθεια τέτοιοι.
Ξαλαφρωμένος ξεκινάς από την αρχή. "Αυτή την φορά θα γίνουν όλα όπως τα θέλω εγώ", μονολογείς. "Δεν θα αφήσω κανέναν να μου καταστρέψει τη ζωή. "
Πέφτεις για ύπνο.
Όπως και χθες.
Το τέρας περιμένει μόλις κλείσεις τα μάτια. Αναδύεται και σε κατασπαράζει κομμάτι κομμάτι. Σφίγγεσαι στο κρεβάτι σου. Το πρόσωπο σου συσπάται. Αφήνεσαι στις ορέξεις του μεγάλου θεριού, αφήνεσαι ελεύθερος. Το πρόσωπό σου πλημμυρίζει.
Ξυπνάς το πρωί.
Και έρχονται...
Κουράγιο φίλε.