- Π α ρ ε λ ά σ ε ι ς -

Ημέρα εθνικής επετείου η σημερινή. Ημέρα σχολικών παρελάσεων. Σχετικά με αυτό το θέμα δεν θα γράψω, τα έχουν γράψει πολύ καλύτερα άλλοι (Δείτε έρευνα στον "Ιό").

Αναρωτιέμαι μόνο γιατί τα τελευταία χρόνια έχει πάψει η δημόσια κουβέντα σχετικά με την κατάργηση των σχολικών παρελάσεων. Έχει να κάνει με την δεξιά μας κυβέρνηση ή μήπως οι Έλληνες γίνονται περισσότερο εθνικιστές;

- Γράμμα Αφγανών προσφύγων από την Πάτρα -

Τα σπίτια μας είναι φτιαγμένα από χαρτόνι

Ίσως αυτό το κείμενο δε θα έχει καμία επιρροή στους Έλληνες, στην Ευρώπη και σε όλο τον κόσμο, ίσως δεν έχει νόημα γι'αυτούς.

Γιατί είμαστε πρόσφυγες; Υποφέρουμε από 30 χρόνια πολέμων στο Αφγανιστάν. Αγανακτήσαμε απ'τον πόλεμο και τη βία. Γι'αυτό βρισκόμαστε στις πύλες της Ευρώπης αναζητώντας άσυλο.

Αν εμείς, οι οικογένειές μας, τα μικρά παιδιά μας, οι φίλοι μας δεν είχαμε υποστεί τη βία, τον πόλεμο και την τρομοκρατία (τις βόμβες και τις ρουκέτες) στη χώρα μας, δε θα είχαμε καταφύγει σαν πρόσφυγες σε καμία χώρα και δε θα ήταν αυτό το μοναδικό χαρακτηριστικό που βλέπουν όλοι σε εμάς, του πρόσφυγα.

Ζούμε σε παραπήγματα φτιαγμένα από χαρτόνι και πλαστικό, κάτω από τον ήλιο και την ανυπόφορη ζέστη, δεν έχουμε νερό και τροφή, ούτε ηλεκτρικό και τα βασικά αγαθά για τη ζωή. ΕΙΜΑΣΤΕ ΑΝΘΡΩΠΟΙ. Θέλουμε να ζήσουμε τη ζωή μας όπως κάθε φυσιολογικός άνθρωπος αλλά η αστυνομία, το λιμενικό, κάποιοι Έλληνες που ζουν γύρω απ'τον καταυλισμό μάς αντιμετωπίζουν σαν να μην είμαστε ανθρώπινα πλάσματα.

Απ'τους ήχους των όπλων και των εκρήξεων, από τα κατεστραμμένα και καμμένα σπίτια έχουμε μαύρες αναμνήσεις. Όπου κι αν πήγαμε, αντί για τη βοήθεια που αναζητούσαμε βρήκαμε τιμωρία. Ζητήσαμε από την ελληνική κυβέρνηση και την ευρωπαϊκή ένωση, μια καλή μεταχείριση σχετικά με τη ζωή. Δεν είμαστε ευτυχισμένοι με τη ζωή και τα προβλήματα που έχουμε στην Πάτρα.

Δεν είμαστε εγκληματίες, μη μας κατηγορείτε και μη μας φέρεστε σαν εγκληματίες.

Δραπετεύσαμε από το Αφγανιστάν εξαιτίας του πολέμου, της βίας, της αδικίας και της ανασφάλειας. Διασχίζουμε χιλιάδες μίλια κάτω από αμέτρητους κινδύνους για να βρούμε καλύτερη ζωή, ελευθερία και δημοκρατία αλλά δε βρήκαμε τίποτα εδώ.

Πού είναι εκείνος ο Μεσσίας που μιλούσε για δικαιοσύνη, ελευθερία; Υπάρχει κανείς που να ακούει τη φωνή μας;

Είμαστε ήδη φυλακισμένοι στον καταυλισμό μας και ακόμα κι αυτόν θέλουνε να τον καταστρέψουν. Κάθε φορά που βλέπουμε τους τραυματισμένους αδερφούς μας, με σπασμένα χέρια, σπασμένα κεφάλια, σπασμένες καρδιές τότε κι η ψυχή σπάει, σκοτεινιάζει -ψυχορραγούμε.

Σεπτέμβρης 2008

- Επωνυμιοποίηση και ακτιβισμός -

Άλλη μια εργασία στα πλαίσια σχολικού προγράμματος. Ο τίτλος "Επωνυμιοποίηση και ακτιβισμός ". Ο υπότιτλος "Εταιρικές πολιτικές - Δράσεις και Συνέπειες - Ακτιβιστικά κινήματα κατά της επωνυμιοποίησης".
Η εργασία εκπονήθηκε κατά τη διάρκεια του σχολικού έτους 2006 -2007. Το αποτέλεσμα το ντοκιμαντέρ διάρκειας 30', που ακολουθεί. Ζητώ συγγνώμη για την ποιότητα, αλλά έπρεπε να μικρύνει με μέγεθος του αρχείου. Τα σχόλια δικά σας.

- Περί Ισότητος -

Άντρας

Κάθε άντρας - επειδή είναι άντρας - γεννιέται, μεγαλώνει και πεθαίνει μέσα σε ένα σιδερένιο πλαίσιο που τον συνθλίβει.

Αν η γυναίκα περιβάλλεται από "μη", ο άνδρας ορίζεται από "πρέπει". ('Eνας κατάλογος από τα "πρέπει" υπάρχει στο ποίημα του Κipling "Αν" που καταλήγει με τον στίχο: "Tότε θα' σαι ένας ΑΝΤΡΑΣ, γιε μου".)

Και πάνω απ’ όλα ο άντρας πρέπει να είναι άντρας - δηλαδή πολεμιστής. Να μάχεται παντού χωρίς να υποχωρεί. Πολέμαρχος - κατακτητής (χρημάτων, πραγμάτων, γυναικών - αδιάφορο) να βλέπει τα πάντα σαν αντικείμενα επιβεβαίωσης.

Η αγωγή του - από νωρίς - τον κατευθύνει στην τέλεια αλλοτρίωση. ’Ο,τι τρυφερότητα και ευαισθησία επιζήσουν από την οικογένεια και το σχολείο, τις γκρεμίζει ο στρατός με θούρια.

Έτσι, επειδή ο άντρας πάντα "πρέπει", αδυνατεί να είναι ανθρώπινος. Σκεφθείτε τον, πόσο άχαρος, αδέξιος, σχεδόν γελοίος είναι στις αδύναμες στιγμές του. Τρομοκρατημένος ως άρρωστος, αμήχανος στο νοσοκομείο (ακόμα και ως επισκέπτης), λιποθυμάει στην θέα της ανοιχτής πληγής.

Ο δαρμένος άντρας είναι αστείος, ο κερατάς ήρωας φάρσας (η απατημένη γυναίκα μόνον οίκτο προκαλεί). Ο αποτυχημένος, ο δειλός, ο ανίκανος, είναι αντικείμενα λοιδορίας. Ένας άντρας που κλαίει, φέρνει όλο τον κόσμο σε αμηχανία, γιατί είναι γνωστό πως οι άντρες δεν κλαίνε.

Αλλοτριωμένος ο άντρας δεν επικοινωνεί ούτε με τον εαυτό του. Βαθιά μέσα του ζει ένα τρομαγμένο παιδί, που το κρύβει καλά - ιδιαίτερα από τους άλλους άντρες. Αν όμως το ανακαλύψει μία γυναίκα, τότε αποκτά κι άλλη μητέρα και είναι οριστικά χαμένος. Η δεύτερη ευνουχίζει ότι άφησε η πρώτη.

Μόνον όταν οι άντρες τραγουδάνε και πίνουν μαζί, είναι (προσωρινά) ελεύθεροι.

(Νίκος Δήμου, 1995)

Με αφορμή το παραπάνω κείμενο, στα πλαίσια του προγράμματος για την ισότητα των δύο φύλων που οργανώνεται από το ΚΕΘΙ στα σχολεία, ξεκινήσαμε το 2005-2006 την περιπέτεια μας με τους μαθητές της Γ Λυκείου. Το θέμα: "Διεύρυνση της ανδρικής ταυτότητας μέσα από τη μουσική και τις διαφημίσεις". Το αποτέλεσμα: Το video που ακολουθεί. Όλα τα σχόλια ευπρόσδεκτα.

- Γράμμα σ' ένα φίλο -

Ξυπνάς το πρωί.
Και έρχονται.
Στιγμές μαύρες. Κρατάς με το ζόρι τα δάκρυα. Της οργής, της ματαιότητας, της απογοήτευσης.
Ντύνεσαι. Φοράς την θλίψη σου και αυτήν την αόριστη απροθυμία. Χαμογελάς στην οικογένεια σου. Θυμώνεις. Που να τον στρέψεις όμως τον θυμό. Στην μάνα σου, στους φίλους σου, στο σύντροφό σου.
Η εύκολη επιλογή.
Πάντα λάθος.
Πότε θα στραφείς ενάντια στον ίδιο σου τον εαυτό;
Μερικές μέρες ξυπνάς και είσαι καλύτερα. Απορείς. "Πού είναι το κενό μου, πού πήγε το βάρος που κουβαλώ μαζί μου;"
Μέχρι να κάνεις καφέ, έχει στρογγυλοκαθίσει πάλι μέσα σου. Και νιώθεις καλύτερα. Οικεία.
Εξακολουθείς να ψάχνεις υπεύθυνους.
Μαζεύεις κουράγιο. Θέλεις να πνίξεις το κενό, να διώξεις το βάρος.
Τους φτήνεις κατάμουτρα.Τον σύντροφό,τη μάνα σου.
Και μερικές φορές τους φίλους σου. Όταν δεν ήταν στα αλήθεια τέτοιοι.
Ξαλαφρωμένος ξεκινάς από την αρχή. "Αυτή την φορά θα γίνουν όλα όπως τα θέλω εγώ", μονολογείς. "Δεν θα αφήσω κανέναν να μου καταστρέψει τη ζωή. "
Πέφτεις για ύπνο.
Όπως και χθες.
Το τέρας περιμένει μόλις κλείσεις τα μάτια. Αναδύεται και σε κατασπαράζει κομμάτι κομμάτι. Σφίγγεσαι στο κρεβάτι σου. Το πρόσωπο σου συσπάται. Αφήνεσαι στις ορέξεις του μεγάλου θεριού, αφήνεσαι ελεύθερος. Το πρόσωπό σου πλημμυρίζει.
Ξυπνάς το πρωί.
Και έρχονται...
Κουράγιο φίλε.

- Κ α τ α λ ή ψ ε ι ς -

Κλείνουν τα σχολεία.
Μαθητές οργισμένοι, τεμπέληδες, αναρχικοί, αδιάφοροι, κουρασμένοι, ιδεολόγοι, αλλοδαποί, αλήτες, οραματιστές. Μαθητές που μπάφιασαν από ένα σχολείο που το μόνο που κάνει είναι να μεγαλώνει την πλήξη τους. Αδυνατούν όμως να μας το πουν. Ανοίγουν το στόμα και πίσω από ανούσιες δικαιολογίες προβάλει η απόγνωση.
Πριν από 17 χρόνια ήμουν ένας από αυτούς. Μαζί με τους υπολοίπους κλείσαμε τα σχολεία. Για μήνες. Αφορμή ο νόμος του τότε υπουργού κ.Κοντογιαννόπουλου. Point system και σχολικές στολές, κατάργηση μαθητικών κοινοτήτων, κατάργηση αδικαιολόγητων απουσιών. Και άλλα.
Χωρίς εμπειρία. Καθοδηγούμενοι. Μόνο καθοδηγούμενοι.
Οι μπροστάρηδες από τις πολιτικές νεολαίες της αντιπολίτευσης
Όλοι όμως, από την ορμή να αλλάξουμε την μονοτονία. Βρεθήκαμε στις σχολικές αίθουσες. Ανταλλάξαμε απόψεις. Άλλες καθοδηγούμενες, άλλες αφελείς, άλλες ουτοπιστικές. Διαφωνήσαμε, μαλώσαμε. Χαλάσαμε προσωρινά φιλίες. Και κατεβήκαμε στους δρόμους. Θρηνήσαμε έναν νεκρό - δολοφονημένο. Πανηγυρίσαμε την παραίτηση ενός υπουργού και την απόσυρση του νόμου.

Μετά μεγαλώσαμε λίγο, και άλλοι μαθητές το επανέλαβαν Αγωνίστηκαν και πανηγύρισαν τα ίδια με τον κ. Αρσένη.

Μας πήραν τα χρόνια αλλά δεν τα ξεχνάμε.
Σήμερα είμαι καθηγητής σε ένα από τα Λύκεια της Αθήνας που τελούν υπό κατάληψη.
Κοιτάζω τους μαθητές. Αυτήν την φορά είμαι από την έξω πλευρά. Πίσω από τα κάγκελα.
Θέλω να τους κλείσω πονηρά το μάτι. Το κάνω.
Θέλω να έρθω αντιμέτωπος με όσους τους κατηγορούν. Το κάνω.
Άντε, καλή τύχη μάγκες.

- ε ι σ α γ ω γ ή -

Στα πεζοδρόμια.
Συναντιόμαστε. Όλοι.
Κοιτάζουμε βιτρίνες.
Μετράμε τα λεπτά περιμένοντας.
Τρώμε βιαστικά.
Αθηναίοι και επαρχιώτες συναντιόμαστε στα πεζοδρόμια.
Μαλώνουμε.
Περπατάμε χέρι - χέρι.
Περιμένουμε να στοιβαχτούμε στα λεωφορεία.
Στα πεζοδρόμια.
Όλοι. Έλληνες και μετανάστες. Χωρίς διαβατήριο. Χωρίς εισιτήριο.
Φιλιόμαστε.
Ξερνάμε μεθυσμένοι.

Ανταλλάζουμε πονηρές ματιές.
Διαδηλώνουμε.
Είσοδος ελεύθερη στα πεζοδρόμια.
Καλώς ήρθατε.